Enkele eeuwen geleden waren er een mooie gespierde ridder en zijn knappe geliefde. Op een mooie zonnige dag maakten zij een lange wandeling. Ze kwamen door uitgestrekte bossen, liepen door de bergen en langs de meest schitterende rotsformaties en rivierbeddingen.

Na een flinke wandeling, waarbij ze al allerlei moois gezien hadden, merkte de ridder dat zijn geliefde steeds dicht langs de oever van de rivier liep en naar de bloemenpracht aan de rand van de rivierbedding keek.

 

Zijn geliefde vond de bloemen zo schitterend dat hij besloot een bosje voor haar te gaan plukken. De ridder liep erg dicht op het randje van de oever, waar hij zorgvuldig de mooiste exemplaren voor zijn geliefde uitkoos. Plotseling gleed hij uit! Met zijn loodzware harnas tuimelde hij het water in, en wat hij ook probeerde om op de kant te komen, het lukte hem niet.

Vlak voordat hij verdronk kon hij nog net het bosje naar zijn geliefde gooien, en hij riep: "Vergeet mij niet mijn liefste! Gedenk mij en maak iets speciaals van je leven!".

 

Zijn geliefde rouwde diep om haar minnaar, haar "ridder op het witte paard". Ze had het moeilijk met de verandering die zich nu in haar leven voltrok. Hoe moest ze een nieuwe start maken nu ze het leven vol van de zekerheden die ze had met haar geliefde ridder achter zich moest laten?

De vrouw besloot, als teken van trouw en oneindige liefde voor haar ridder, iedere dag te leven alsof het een wandeling was door de wilde, ongerepte natuur. Ze zou iedere boom, iedere tak, iedere stronk leren kennen en alle dieren en vóóral alle bloemen liefhebben. Ze zou nooit meer bang zijn voor de donkere plekken in het bos of zomaar een plantje vertrappen, ze zou alles ontdekken en genieten van al het moois dat een wandeling in de natuur te bieden heeft.

En zo ging het ook in het najaar van 2004. Een jonge vrouw, die net afscheid had genomen van "haar ridder". Een jonge vrouw die een nieuwe start in Nijmegen begon, ver van alles wat ze kende. Die jonge vrouw bedacht hoe fijn het zou zijn als zij, net als de vrouw van eeuwen geleden, de mogelijkheid zou kunnen creëren om van alles te ontdekken en te kunnen genieten van al het moois om haar heen, en dan niet het moois van een wandeling, maar van dat van een studentenleven! En, wat zou het dan fijn zijn om dat alles niet alleen te doen, maar juist als groep!Een idee was geboren, en in november van hetzelfde jaar werden de eerste voorbereidingen getroffen om een goede voedingsbodem voor de ontwikkeling van een heus damesdispuut te scheppen.

 

Met veel creativiteit, enthousiasme ("In omnia paratus"; Overal voor in) en bij tijd en wijle een goed glas champagne omdat dat nu eenmaal alles overwint ("Vinum cum nolis, omnia vincit") werden de benodigde eerste stappen gezet. De eerste enthousiastelingen werden aangetrokken, een embleem ontworpen, statuten opgesteld en de doelstelling (Damesdispuut Myosotis stelt zich ten doel Nijmeegse studentes een scala aan ervaringen en contacten mee te geven, waar zij de rest van hun verdere (werkzame) leven op voort kunnen bouwen. Centraal hierbij staat dat onder andere educatieve-, sociale-, creatieve-, culturele- en sportieve belangen in vriendschappelijk verband worden behartigd) geformuleerd. Sinds 25 januari van het jaar 2005 is het bestaan van Damesdispuut Myosotis een feit. Samen met alle leden wordt dag in dag uit gewerkt aan één gezamenlijk hoofddoel: een onvergetelijke studententijd. Een hoofddoel waar velen voor jou al voor hebben gekozen, een hoofddoel dat, als het aan mij en alle andere leden ligt, nog velen na jou zullen kiezen. De weg ligt er, het is aan jou om hem, net als de vrouw uit het verre verleden, net als ik een aantal jaren terug, en net als alle enthousiaste leden, te bewandelen. Geniet van alle dingen om je heen, haal het beste uit de jaren die je hebt als student, kortom; maak er een fantastische tijd van!

 

Ik wens u allen een voorspoedige, maar vóóral een onvergetelijke studententijd toe.

 

Tekent, met onvergetelijke groet,

​

Femke van Kesteren

Oer-praeses der Damesdispuut Myosotis